تأثیر آموزش روانی بر استیگما در مراقبین خانگی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی: کارآزمایی بالینی

مقدمه: استیگما چالش برانگیزترین بار مسؤولیتی در مراقبت است که خانواده بیماران مبتلا به اختلالات روان پزشکی با آن مواجه هستند. به دلیل تأثیر بارز شرایط فرهنگی و اجتماعی بر استیگما، کمتر به این مسأله پرداخته شده و مداخلات انجام شده در این زمینه محدود می باشد. هدف: تعیین تأثیر آموزش روانی بر استیگما در مراقبین خانگی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی. روش: در این کارآزمایی شاهددار تصادفی، 60 نفر از مراقبین خانگی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان پزشکی ابن سینای مشهد در سال 94-1393 به دو گروه مداخله (30 نفر) و شاهد (30 نفر) تخصیص یافتند. گروه مداخله تحت آموزش روانی (مطابق مدل آموزشی فالون و همکاران (1985) در طی دو جلسه 4 ساعته) و گروه شاهد تحت مراقبت های معمول قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه تعدیل شده استیگمای احساسی بیمار روانی modified version of (internalized stigma mental illness) scale بود که بلافاصله قبل از مداخله و یک ماه پس از مداخله تکمیل شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 5/11 و آزمون های دقیق فیشر، من ویتنی، تی مستقل و تی زوج انجام شد. یافته ها: 7/71 درصد از مراقبین خانگی مؤنث و 3/28 درصد آن ها مذکر بودند. در مرحله قبل از مداخله از نظر میانگین نمره کل استیگما بین گروه آموزش روانی (2/9±3/44) و شاهد (7/9±8/43) تفاوت معناداری وجود نداشت (84/0p=). اما از نظر تغییرات میانگین نمره کل استیگما قبل و بعد از مداخله، بین گروه آموزش روانی (1/8±0/5) و شاهد (8/5±3/0) تفاوت معنادار بود (01/0p<). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر آموزش روانی بر ابعاد فردی استیگما، می توان از آن به منظور کاهش استیگما در بیمارستان های روان پزشکی استفاده کرد.